zondag 25 maart 2018

AWD - Februari 2018 deel 2

Vlakbij het hek van ingang Oase stond deze roodborst op zijn post, bars kijkend.
Hij keek mij aan alsof hij wilde zeggen : "Heb jij wel een toegangsbewijs?"
Ik mocht doorlopen.
Op weg naar een mogelijke ontmoeting met de waterspreeuw zag ik meerdere boomklevers, overijverig in het al behoorlijk warme zonnetje.
Ook een blauwe reiger had een plekje in de zon en uit de wind gevonden.
Hij was niet van plan verder te gaan.
Tot mijn verrassing was de waterspreeuw er nog steeds.
(Inmiddels is het maart en zelfs bij het aanbreken van de lente gaf hij nog acte de présence)
In de volle zon ziet zijn verenpak er weer anders uit dan in de relatief koele schaduw van het beeld hierboven.
Hij zocht ook het watervalletje op.
Het is een bijzonder gezicht als hij net onder de rand onder water naar voedsel zoekt.
Helaas is het mij gelukt dat bevredigend vast te leggen.
Dit was het type beelden waar ik naar op zoek was.
Eigenlijk ben ik er niet tevreden over omdat er toch enkele sprieten hun sporen op het verenpak hebben achtergelaten.
Zo blijft er steeds weer wat te wensen over.
Deze kleine boefjes namen mij flink in de maling.
Ze bleven meestal gedeeltelijk verscholen in het riet of zichtbaar zoals op deze plaat te zien is.
Ook dit is een favoriete pose van de dodaarzen.
Het komt ongetwijfeld omdat ik te goed zichtbaar was, maar er was toen geen alternatief.
Het kostte wat moeite, maar deze vrouwelijke wilde eend werkte met succes een kikker naar binnen.
Een passerende kuifeend was mooi genoeg om op de foto te mogen.
Zal ik deze zomer eindelijk kuifeendjes met jongen zien?
Wintertalingen zijn meestal erg schuw.
Bij het minste of geringste vermoeden van onraad gaan ze op de vleugels.
Ze verplaatsen zich vaak tussen het riet door, zodat het niet meevalt het plaatje te maken dat je wilt.
Uiteindelijk had ik toch redelijk succes.
Als het gebied behoorlijk stil is en de breedte van het water groot dan is er een kansje dat je in de AWD nonnetjes aantreft.
Hier had een wintertaling mannetje een vrouwelijk nonnetje op sleeptouw.
Ze bleven op afstand, ik mocht al blij zijn dat ik ze zag.
Het mannelijke nonnetje was er ook, zij het op veilige afstand.
Er was een paartje, en bovendien een mannetje vergezeld door twee vrouwtjes.
Ze verstoppen zich graag onder en tussen de overhangende takken van de bomen langs de oever en zijn zo vrijwel niet zichtbaar.
Zelfs als er slechts een wandelaar langskomt gaan ze al op de vleugels.
In maart heb ik ze nog een keer opgezocht.

Het is mij nog steeds een raadsel waarom mijn lightbox niet meer verschijnt.
Ik heb er geen oplossing voor.
De vos is weer teruggekeerd in mijn header.
Bij "Dommelvos" past een dommelende vos beter dan een actieve appelvink.

zondag 18 maart 2018

IJmuiden Zuidpier - 6 maart 2018


Mijn nieuwe laptop is helemaal klaar voor gebruik zodat ik de draad weer kan oppakken.
Mijn oude laptop kon niet meer opgeladen worden. Bovendien was het moederbord  onherstelbaar beschadigd.
Het goede nieuws was dat de harde schijven  nog helemaal intact waren.
Natuurlijk had ik een back-up van mijn belangrijkste bestanden,
maar de nieuwste bestanden van de laatste week waren daar nog niet in opgenomen.
PCService heeft van mijn harde schijven als het ware een soort externe harddisks gemaakt waardoor ik niet alleen tot mijn opluchting al mijn bestanden nog had maar ook nog extra opslagruimte heb gekregen. 
Het overzetten van alle gegevens op de harddisks van mijn nieuwe laptop bleek nog een hele klus te zijn, maar PCService heeft dat prima voor mij geregeld.


Als het niet teveel waait en het weer niet te somber is ga ik graag naar de Zuidpier in de hoop daar wat leuke waarnemingen te doen en als het kan ook mooie platen te maken.
Toen ik 's morgens het strand op liep zag ik algauw een tweetal bontbekplevieren.
Ze lieten mij redelijk dicht in de buurt komen maar één stap teveel betekende wel dat ze er snel vandoor gingen.
Drieteenstrandlopers liepen bij wijze van variatie nu eens niet onrustig over het strand maar ze vlogen als een steeds van vorm veranderende wolk over de pier en de zee.
Waarom ze dit zo doen weet ik niet. Het is wel buitengewoon knap dat zij net als spreeuwen in steeds van vorm veranderende formaties kunnen vliegen zonder dat er botsingen ontstaan.
Zoals altijd bekeken de meeuwen alles op hun gemak.
Op het strand liepen enkele kanoetstrandlopers (Calidris canutus), die rustig hun gang gingen.
Een lager standpunt om te fotograferen zat er niet in, ik had geen zin om nat te worden.
Ze waren voortdurend druk bezig met foerageren.
Het kwam voor mij goed uit dat ze niet te dicht bij elkaar liepen.
Het vergroot de kans op het maken van mooie platen. 
Aan voedsel geen gebrek: er was zoals eigenlijk altijd voldoende seafood te vinden.
Het was voor mij al weer een tijdje geleden dat ik deze strandlopers gezien had.
Van het strand ging ik verder over de pier.
Een vreemde eend in de bijt was deze bergeend (Tadorna tadorna).
Ze waren met zijn zessen.
Ik had ze hier nog nooit eerder gezien.
Vaste bezoekers van de pier zijn de steenlopers (Arenaria interpres).
Als ze er goed voor gaan staan mogen ze op de foto.
Als ze op de grote betonblokken naar voedsel zoeken kan je er platen van maken die de indruk wekken dat je de camera op een rijstzak hebt gelegd.
Voor de fotograaf is het prettig ( in ieder geval voor mij) als hij niet op zijn knieën hoeft te gaan zitten.
Een paarse strandloper (Calidris maritima) had een plas opgezocht zoals er meerdere waren op de pier.
Ik vind de reflectie mooi genoeg om deze plaat hier te laten zien.
Net als de steenlopers scharrelden ze hun voedsel bij elkaar op en tussen de betonblokken.
Even een momentje van rust, al bleven de ogen open.
Gaten in het beton zorgen voor een drinkbak.
Net als bij de steenlopers kon ik hier een mooi standpunt krijgen zonder laag bij de grond aan de slag te gaan.
Weer terug op het strand zag ik deze zwarte kraai (Corvus corone) die er nu eens niet zoals gebruikelijk snel vandoor ging toen ik wat dichterbij kwam.
Er renden weer een heleboel drieteenstrandlopertjes langs de waterlijn.
Er bleek echter ook een aantal bonte strandlopers (Calidris alpina) tussen te lopen.
Zij zijn zoals bekend vrijwel net zo groot als de drieteentjes.
Een onverwachte gast was deze rosse grutto (Liposa lapponica).
Hij was alleen en zocht ook geen gezelschap van andere vogels.
In de wintermaanden heeft hij een wat saai verenkleed vergeleken met de zomermaanden.

Ik besloot daarna terug te gaan naar de parkeerplaats en hoopte stiekem op sneeuwgorzen (Plectrophenax nivalis).
Er waren er slechts twee, maar ze waren ook nu niet erg schuw.
Ze kwamen opnieuw zo dichtbij dat ik even moest stoppen met plaatjes maken.
In een eerdere post heb ik al aandacht besteed aan deze vogels.
Daarom laat ik het nu bij dit tweetal.

Ik kon met een goed gevoel op huis aan.
De oogst was wel eens minder rijk dan deze keer.

Sinds ik mijn nieuwe laptop gebruik blijkt de lightbox te zijn verdwenen.
Ik heb geen idee waarom, maar ik weet evenmin hoe ik hem terug kan krijgen.
Wie op mijn posts wil reageren moet hiermee rekening houden: zie de reactie van Dick Vermeij.
Als iemand een oplossing weet hoor ik dat graag.

woensdag 14 maart 2018

Laptop



Deze week is mijn laptop kapot gegaan, onherstelbaar. 
Gelukkig ben ik niet al te veel bestanden kwijt.
Sommige fotobestanden moet ik wel opnieuw selecteren en bewerken. 
Ik heb inmiddels een nieuwe laptop,  die natuurlijk gebruiksgereed gemaakt moet worden. 
Het kan even duren voordat ik weer als voorheen kan bloggen.

woensdag 7 maart 2018

Heidestein - Grote kruisbekken en putters

Op 26 februari ben ik met Maria naar Heidestein in Zeist geweest, met als doel de daar al enige tijd vertoevende grote kruisbekken (Loxia pytyopsittacus) op te zoeken.
Ik had nog nooit kruisbekken gezien. Het zal dan ook niemand verbazen dat ik het geweldig vond om ze te zien, en dan waren het nog niet eens de gewone maar de grote, veel zeldzamere kruisbekken.
Ik kwam dan ook thuis met een flinke hoeveelheden platen. Maar wat zet je daarvan nu in een post op je blog?
Het moet niet teveel lijken op wat anderen zoals bijvoorbeeld
Maria al op haar blog (http://6mb22va.blogspot.nl/2018/03/in-de-ban-van-de-grote-kruisbek-deel-ii.html )  heeft laten zien.
De volwassen mannen kunnen een dieprode kleur hebben maar de vrouwtjes zien er heel anders uit.
Olijfgroen, beige en geel zijn de meest voorkomende kleuren van haar verenpak.
Ook een mannetje vloog vanuit het hoge uitkijkpunt in de naaldbomen in de buurt naar de takken die in de openingen van het bruggetje gestoken waren.
Zo konden we ze prachtig op de plaat krijgen.
Vanaf deze tak vlogen ze naar het wak vlak voor ons om te drinken.
Het eten van de zaden maakte dorstig.
Een vrouwtje was er het eerst. 
Jammer genoeg lag de plek van het wak in de schaduw van de brug, maar het mocht de pret niet drukken.
Ze bood ons kansen genoeg.
Gelukkig was het op deze maandag niet erg druk - meestal hooguit 15 mensen tegelijkertijd - wat een groot verschil was met de dagen in het weekend toen het aanzienlijk drukker was (kijk waarneming.nl er nog maar eens op na).
Niet alleen de vrouwtjes kwamen drinken, de mannetjes bleven niet achter.
Het kleurverschil tussen de mannetjes kan enorm groot zijn, wellicht  kleuren ze intenser rood naarmate ze ouder zijn.
Schoonheden zijn ze allemaal.
We werden ook nog verrast door een putter.
Een wak is voor veel vogels een mooie oplossing om hun dorst te lessen.
Putters zijn schitterend gekleurde vogels.
Ze misstaan tussen de kruisbekken absoluut niet.
Als een grote kruisbek zo op een dichtgevroren meertje staat ziet hij er maar klein uit, terwijl het toch een flinke vogel is.
Ze zien er natuurlijk veel mooier uit als ze op een tak, die ook in een opening van het bruggetje gestoken was,  zitten.
Mijn eerste kennismaking met kruisbekken was een groot succes en smaakt duidelijk naar meer.